Iedereen zit. Eindelijk. Op de juiste plek. Ik zit aan het gangpad. Daar heb ik zelf voor gekozen. Het raampje maakt me bang. Het nadeel van deze plaats zullen de botsers zijn. Die komen straks. Want hoe smal ik me ook zal maken, het zal nooit smal genoeg zijn. In Brussel liepen er veel kinderen rond aan de gate. Ze stapten allemaal in. Ik heb geluk, kwam te zitten naast een zwijgzame dame met haar dochter van een jaar of negen. Ze duwde het kind meteen een tablet in de hand.  Zij zal stil blijven. Dat in tegenstelling tot de kleuter drie rijen voor me. Hij zal zijn keel een eerste keer openzetten als we over de tarmac bollen. Vervolgens bij het opstijgen. Daarna zal de luchtdruk onze trommelvliezen nog minstens twintig keer laten ploppen.

Het eerste uur van zo’n intercontinentale vlucht valt er nog wat te beleven. Je krijgt de veiligheidsinstructies uitgebeeld (waarbij niemand nog oplet). De piloot maakt een weerpraatje over de plaats van bestemming én je kan spijs en drank kopen uit een magisch karretje. Het blijft fascinerend hoeveel die stewardessen uit dat kleine blikken ding op wieltjes tevoorschijn kunnen toveren. De kaart in de rugleuning van de stoel voor me, belooft dat er ook warme maaltijden te verkrijgen zijn. “Excuses voor het ongemak, maar er is enkel lasagne en kip zoet-zuur,” klinkt er door de intercom. Ik berg de kaart op. Het zou toch maar ongemakkelijk eten worden, want zowel voor, als achter me, zit er een reus van een vent. Ze steken allebei met hun kop ver boven de zetels uit. Voor mij is de ruimte tussen de stoelen al benepen. Het is me dan ook een raadsel hoe zij het voor mekaar kregen zich er tussen te wringen. Om de haverklap porren er twee knieën in mijn rug en worden mijn voeten vanonder de stoel weggeschopt. De man voor me creëert voor zichzelf wat extra ruimte en klapt zijn stoel achteruit. Het gaat ten koste van de mijne. Het lukt me niet comfortabel een boek te lezen. Ik neem er mijn notitieboekje bij. Nog drie uur te gaan.

Het tweede uur komt er beweging in de zaak. Dat betekent: rennende kinderen door het gangpad. Het merendeel van hen richting toilet. De ouders gaan er, zo snel ze kunnen, achteraan. Zij fluisteren aanmanend, hun kinderen gillen, zijn buiten zinnen. Ik zet muziek op. Jammer genoeg wordt die overstemd door een erg luide man die ik niet kan lokaliseren. Vermoedelijk is hij hardhorig. Ik kan de muziek onmogelijk nog luider zetten uit vrees voor gehoorschade. Stel je voor dat ik ook zo zou beginnen roepen in een conversatie. Misschien doe ik dat al wel. De man bestelt iets bij de stewardess en zal nog drukker én luider worden. Aan de andere kant van het gangpad zit een ouder koppel. De man slaapt. Zij leest. Ik schrijf. We zitten in de helft.

Het derde uur maakt de dame aan de andere kant van het gangpad haar man wakker. Vervolgens krijg ik twee keer een partij billen in mijn gezicht. Eerst die van de man, daarna die van de vrouw. De vrouw zal zo een tijdje blijven staan. De benen strekken voor de bloedsomloop, gok ik. Tussen die billen en mijn gezicht passeren achtereenvolgens: drie stewardessen, twee kleuters, de bijhorende ouders en één kind van een jaar of tien. Ze creëren vooraan een opstopping. Er zijn maar twee toiletten. De stewardessen krijgen het op hun heupen. Ze moeten in die drukte een tweede keer met hun toverkar de gang door. Het koppel naast me wisselt terug van plaats. De broek van de man hangt ondertussen op halfzeven. Nog een uur te gaan.

Het vierde uur gaan alle remmen los. Ik ruik zoute nootjes, cafeïne, babydoekjes (gelukkig alleen de doekjes), zoetzure saus en een muskusgeur afkomstig van goedkoop parfum. Ik zie bilspleten, het schaamhaar van de buurman, een peuter struikelen, een rugzak uit de bergruimte voor handbagage donderen en een kwijldraad uit de mond van de snurker schuin achter me druppen. Dan, eindelijk, ploppen mijn trommelvliezen. De kleuter van drie rijen voor me zet zijn keel terug open. Maar het einde is in zicht, de daling ingezet. We zullen straks hard de tarmac raken en de passagiers zullen luid applaudisseren.