“Nieuwjaarke Zoete, ons varken heeft vier voeten, vier voeten en ne staart, is dat dan geen snoepje waard?”

Gisteren werd 2022 afgerond. Kinderen zongen uit volle borst. Peutertjes waggelden aan mama’s hand. Vaders liepen achterop met jenever in de hand. Het was een dorpsfeest naar aloude traditie. Iedereen was vrolijk en dankbaar bij elke traktatie.

“Nieuwjaarke hottentot, ons vader heeft ne blotte kop, ons moeder is een wit konijn, ik zou er ni gère een kind van zijn.”

Groepen groot en klein gaan op 31 december van huis naar huis. Ze bellen overal aan. In het hele dorp klinken liedjes en verzen. Onze deur blijft openstaan. Een continue stroom van blije gezichten, komt, zingt en gaat verder…

“Nieuwjaarke knal! Ons paard staat al op stal…”

Tussen de deuntjes door maakte ik de balans op. Wat was 2022 een bijzonder jaar. De haarbal groeide uit zijn pubertijd. Ik  groeide in mijn schrijverschap. En al die tijd stond de wederhelft aan mijn zijde.

“Nieuwjaarke zoete, ‘k hem kou voeten, ‘k hem ne koue rug, ‘k kom volgend jaar terug.”

Zwierig zei de meester. Fijn zei de tante. Kunstig zei de wederhelft. Ontroerend zei de collega. Dank jullie voor de steun. Ook ik kom in 2023 terug.

“Oudjaar, Nieuwjaar! Ik wens u een gelukkig Nieuwjaar!”

Nergens anders ontvangen we wensen in zo’n groot formaat als op 31 december aan onze voordeur. Ik deel die beste wensen en dat prettige nieuwe jaar graag in overvloed. Bij deze wens ik jullie allemaal: bevers en eksters; een vaste plek in een stamkroeg; droog fietsweer; een petekind en een held; kerstbomen in november; insectenvrije wandelingen met een haarbal; proper zwemwater; reizen en dromen; gesprekken het afluisteren waard; iemand die de ogen even opent; een knuffel van een vriend; dansjes op tractoren en leesplezier als een eindeloze warme douche van lettergrepen en woorden.