‘Het lukt me niet,’ zeg ik. ‘Wat lukt er niet?’ vraagt ze. ‘Altijd grappig en vrolijk zijn,’ antwoord ik. ‘Moet dat dan?’ Ze blijft me aankijken. Mijn mimiek spreekt ongetwijfeld boekdelen en die probeert ze zonder enige schroom te doorgronden. ‘Pffffffffff…’ Er ontsnapt me een zucht. Mijn mond is kleverig van de cafeïne. Ik stop vandaag beter met koffie drinken. Ze leest mijn gedachten: ‘Wil je een glas water?’ Ik knik.

Ze zet het glas water op de tafel en gaat tegenover me zitten. De stilte schuift mee aan: een zwijgzame derde gesprekspartner die mijn gepieker omarmt. Hij wel. Zij niet: ‘Waarom moet je altijd vrolijk zijn? Zo zit het leven toch niet in elkaar?’ stelt ze. Ik haal mijn schouders op. Dat inspireert haar, om tot in de kleinste details, haar weekoverzicht uit de doeken te doen. De andere gesprekspartner spreekt me meer aan. Wat zou ik graag met hem een wandeling maken. Ik drink mijn glas leeg, verzin een excuus en maak me uit de voeten. Letterlijk. Zonder dralen of omwegen trek ik de natuur in. De stilte wandelt zonder morren met me mee. Houdt halt daar waar ik stop, telt de ganzen met me mee (het zijn er altijd acht) en zoekt samen met me naar het ijsvogeltje dat met een schel Tie-Tie van ons wegvliegt. ‘Waar wil je het liefst van al zijn?’ vraagt hij me onhoorbaar. ‘Thuis,’ antwoord ik. ‘Dan gaan we daar toch naartoe?’

Thuis kijkt de wederhelft van zijn krant naar me op: ‘Moet jij niet aan het schrijven zijn?’

‘Het lukt me niet,’ zeg ik.

‘Kom op, onze camperreis, daar kan je zonder overdrijven drie stukjes over schrijven.’

‘Ik zou liever iedereen een geweten schoppen.’

‘Waarom zou je dat doen?’ vraagt hij.

‘Omdat het leven niet altijd grappig en leuk is.’

‘Schat, er is al kommer en kwel genoeg. De mensen zitten niet te wachten op een extra portie miserie.’

‘ “De mensen” weten niet wat dat is, in hun…’

De wederhelft onderbreekt me: ‘Ho ho! Dat weten “De mensen” heus wel. Kranten en nieuwsuitzendingen staan er bol van. Maar op een zondagmiddag wil niemand met een belerend wijsvingertje terecht gewezen worden. Tover een glimlach op hun gezicht. Dat zijn trouwens jouw beste stukjes.’

Hij buigt zich terug over de krant. Niet voor lang, dat weet ik nu al. Het is zaterdag. Seffens zal een pijntje het middelpunt van de aandacht worden. Ik verkneukel me nu al.

Al weken zeurt de wederhelft over pijn aan zijn pols. “Weekendpijn” die zich altijd manifesteert op zaterdagen. Jammerlijk, steeds de dag vóór hij gaat zeilen. Ontstekingsremmers, Voltarengel®, ijs, massages, “Zou ik naar de dokter gaan?”, rust… De hele santenboetiek is al de revue gepasseerd. Het tot in de kleinste details uitgewerkte scenario begint ook vandaag met een linkerhand die de rechterpols voorzichtig vastneemt, waarna er trage ronddraaiende bewegingen worden gemaakt met de rechterhand. Eerst in wijzerzin, een halve minuut later tegen de klok in. De pijnlijke grimas verschijnt pas wanneer er naar de reden van het polsdraaien wordt gevraagd.

De oorzaak van het probleem bleef tot op vandaag een mysterie. Tot op vandaag, want eindelijk, na al die tijd, weet de wederhelft waar die pijn vandaan komt. Hij had – omdat ik zo lang van huis was weggebleven – alvast gestofzuigd. ‘Het was nodig, schat. Dat onze haarbal niet kaal is, mag een wonder heten. Wist jij dat er een houten vloer onder het tapijt ligt? En ik weet nu waarom ik pijn heb in mijn pols.’ Ik herken een cynische opmerking van ver. De herkomst van het pijntje is er geen. ‘Je meent het,’ zeg ik. ‘Als ik op zondagen nog wil gaan zeilen, denk ik dat het beter is dat ik niet meer stofzuig…’ De wenkbrauwen fronsend tel ik tot tien. Snel vult de wederhelft zijn zin aan met een ‘… voorlopig.’ Ik besluit tot twintig door te tellen. ‘En ik zal een afspraak maken bij de dokter. Maandag doe ik dat. Eerste werk.’ Verder tellend tot veertig, laat ik de stilte even zijn ding doen en vraag de wederhelft dan: ‘Je weet toch hoe belachelijk dat stofzuig-excuus klonk?’ Hij glimlacht: ‘Het was het proberen waard.’