Ik probeer voor de -tigste keer de verwachtingen van de dame aan de andere kant van de lijn bij te stellen: ‘Beste mevrouw, zelfs als hulpverlener kan ik geen wonderen verrichten. Zaken die we niet kunnen veranderen, zullen we moeten verdragen’.

‘Het is niet eerlijk, zeg ik je! Wat met een bejaarde alleenstaande dame zoals ik? Ik krijg niets!’

Ze heeft gelijk. Het leven is niet eerlijk… En nee, ze heeft ongelijk. Ze krijgt wél iets. Een mooi pensioen, ongetwijfeld één waarvoor ze hard heeft moeten werken, maar het blijft een mooi pensioen.

Ik sluit me af voor een volgende stroom verwensingen, zodat ze niet onder mijn huid zouden kruipen. Met de ogen gesloten beeld ik me in dat ik onder een warme douche sta. Zo onderga ik met een hervonden rust de monoloog van de dame.  Haar giftige woorden vallen uit elkaar in lettergrepen. Klinkers en medeklinkers laten elkaar los, totdat er geen woorden meer zijn. De ontelbare letters zijn warme druppels water geworden. Ze vallen op me neer en glijden van me af. Recht het afvoerputje in.

‘Ik verwacht dat jij! Dit! Voor mij! Oplost! Jij wordt toch betaald door de belastingbetaler? Het zijn altijd dezelfde lui die er met de extra voordelen vandoor gaan! Zij krijgen – excuseer – pikken àlles!’

Het warme water is opgeraakt. De letters ijskoud geworden. Mijn maag balt samen. Wat zou ik graag de puntjes op de i zetten. Maar ik houd me in. Niets van wat ik zeggen kan, zal haar van gedachten doen veranderen. Nog voor ze het telefoonnummer van de sociale dienst vormde, was ze al vastbesloten.

Ze zou het van de daken schreeuwen! Hoeveel onrecht er haar was aangedaan, na haar scheiding, door haar werkgever, haar kinderen die naar het buitenland verhuisden. Voor vijfentwintig cent vouwde ze de dozen bij een bakker! Haar hele leven vulde ze de ene put met een andere put schulden. Eindjes heeft ze bij elkaar geknoopt. Nooit heeft ze iets kunnen kopen! Uit haar woning gezet om plaats te maken voor vluchtelingen! En ja, nu had ze een goed pensioen, maar dat compenseerde haar leed niet.

Ik probeer het gesprek af te ronden: ‘Ik kan niet terug in de tijd gaan voor je, mevrouw. Het onrecht dat jou overkomen is, kan ik niet uitwissen. Kan ik nu iets voor je betekenen?’ Dat kan ik niet. Ze is op. Na het gesprek steek ik een aantal brochures in een enveloppe en stuur deze naar haar op. Hopelijk contacteert ze een van de organisaties en kunnen zij haar frustraties wat verzachten. Ze heeft dringend een warme douche nodig.