Zonder klank, beelden de buurman en buurvrouw van enkele huizen verderop een kleine burgeroorlog uit. Zelfs met het raam geopend kan ik ze niet horen. Het echtpaar staat in de groentetuin, netjes omgespit door de man. De vrouw is duidelijk niet akkoord. Haar wijsvinger, de uitloper van een half gestrekte arm, gaat fel op en neer. Met de schouders opgetrokken en een rood aangelopen kop wijst ze afwisselend naar haar man en de bron van ergernis.

Ik blijf geamuseerd kijken en zou er geld voor over hebben om te kunnen zien waar de ruzie over gaat. De erwten? De potpattatjes? Een hoop mest die hij wil bewaren voor later? De buurman pruttelt, heft ook een vinger op, maar die komt nog niet half zo hoog als die van zijn vrouw. Hij weet dat de strijd ongelijk is, maar wil het slagveld nog niet verlaten. Zal ze hem de overwinning gunnen? De spanning bouwt zich op…

En… neen, ze gunt het hem niet. Theatraal gooit ze de twee armen in de lucht. Haar mond gaat open en toe. Ze is duidelijk alle rede kwijt. Haar verwijten zullen navenant zijn, want de man neemt zijn klak en gooit ze naar haar voeten. Hét signaal dat er iemand de aftocht zal moeten blazen. En hij laat het daar niet bij; met grote stappen en de schoffel op zijn schouder wandelt hij naar het midden van zijn groentetuin waar hij de voeten wijd uit elkaar stevig in de grond plant. Met enig gevoel voor dramatiek steekt hij zijn schop diep in de omgewoelde aarde en plaatst beide vuisten in de zij. Zo blijft hij staan. Zijn mond beweegt niet meer. Die tuin was zijn terrein.

De vrouw heft haar hoofd op, veegt het snot van onder haar neus vandaan en trekt haar golf terug tot op haar schouders. De strijd is gestreden. Victorie! Met een wegwerpgebaar gooit ze nog een laatste verwensing naar zijn hoofd en trapt het dan af.

Ik zucht, zo grappig is het niet. Kon het Poetin maar zo vergaan. Door één daadkrachtig signaal geïntimideerd het onderspit delven, en terugkeren van waar ie kwam.