“Het is de vriend van Erland die ons gevonden heeft, ik voel me betrapt en wil me instinctmatig verder van hem zetten, maar Erland laat zijn arm zelfzeker op mijn schouder rusten.” De tijd was om. Ik legde mijn pen neer, want er werd bezoek verwacht. Het vervolg zou moeten wachten, maar het scenario was af. In mijn hoofd, toch.

Die avond zaten we naast elkaar, mijn petekind en ik. Ik vertelde zijn ouders bevlogen over mijn project. Een manuscript, een verhaal in wording. De kleine volgde het gesprek geboeid. ‘Twee jonge vriendinnen, Emma en Noor, die door Azië trekken en daar …’

‘Tante,’ onderbrak hij me, ‘schrijf je ook over mij? In jouw boek?’ Ik keek de zeven jaar oude hartendief verbaasd aan. ‘Euh, wel ik … Euh, zou je dat leuk vinden?’ ‘Ja!’ gilde hij. ‘Wel dan, jij komt voor in mijn boek.’ ‘Wie ben ik? Wie ben ik?’ ‘Jij … Jij wordt de beste vriend van Erland. Hij is een jongen die in Denemarken woont.’

‘Tante,’ vroeg hij me, ‘ben ik een held? In jouw boek?’ Ik keek de zeven jaar oude kapoen verwonderd aan. ‘Euh, wel ik … Euh, zou je dat willen?’ ‘Ja!’ gilde hij. ‘Wel dan, ik maak een held van je. Nee, niet gewoon een held. Jij wordt dé held in mijn boek.’ ‘Red ik iemand? Red ik iemand?’ ‘Jij … Jij wordt de redder van het hoofdpersonage.’

‘Tante,’ ging hij verder, ‘ik heb toch een vriendinnetje? In jouw boek?’ Ik keek de zeven jaar oude deugniet gecharmeerd aan. ‘Euh, wel ik … Euh, dus de held wilt ook een meisje?’ ‘Ja!’ gilde hij. ‘Wel dan, op het einde van het verhaal ga jij met een liefje naar huis.’ ‘Is het een mooi meisje? Is het een mooi meisje?’ ‘Het wordt het mooiste meisje uit het hele boek.’

Hij knikte tevreden. Mijn antwoorden waren voorlopig voldoende. Met pen en papier zette hij zich in stilte aan het salontafeltje.

‘Tante,’ trok hij aan mijn mouw, ‘ik heb een tekening voor je gemaakt.’ Ik glimlachte. Hij had mijn personages niet treffender kunnen schetsen. ‘Wat mooi,’ zei ik. ‘Deze bewaar ik op een veilige plek, voor later.’

‘Dan word ik misschien beroemd, hé tante?’

‘En als dat niet lukt met deze tekening, word je vast een beroemd voetballer.’

Die nacht zat ik over mijn manuscript gebogen. De verhaallijn moest duchtig door elkaar geschud worden. Nils zou de held worden én een meisje voor zich winnen. Mijn petekind had niet alleen een plaatsje in mijn hart, hij kreeg er ook eentje in mijn eerste manuscript. Ik ging daar verder waar ik eerder die dag gestopt was met schrijven:

“ ‘Emma,’ zei Erland, ‘dit is mijn beste vriend, Nils.’ ”