‘Overtuigingen mogen niet wetenschappelijk gestaafd kunnen worden, want dan wordt de overtuiging een feit of een waarheid, en is het niet langer een overtuiging’ zei mijn wederhelft langs de neus weg. Hij was op weg naar buiten en had de klink van de deur al in zijn hand. ‘Hmmm’ zuchtte ik, starend naar het zoveelste maagdelijk witte A-viertje voor me. Verspreid rond me heen lagen er proppen probeersels volgekrabbeld met droedels en half afgewerkte zinnen. ‘Kom je?’ vroeg hij. ‘Ja-aaaa’ antwoordde ik. Het schrijven ging voor geen meter en de tijd drong. Met hangende schouders slofte ik hem achterna. Hij negeerde mijn verbale en non-verbale uitlatingen met een, doorheen de jaren getrainde, ondertussen geperfectioneerde, vakkundigheid.

Ik trok mijn jas aan. Hij zei: ‘Twijfelaars hebben geen uitgesproken meningen. Als je er zo lang over moet nadenken, dan heb je toch gewoon geen overtuiging?’ ‘Ik heb er wel een, ik kan er simpelweg even niet opkomen’ antwoordde ik. Hij luisterde niet, ging onverstoord door: ‘Trouwens, mensen met een overtuiging zijn zuurpruimen. Je vind ze in de praatbarakken van het internet, zoals de fora van Het Laatste Nieuws. Wil je je daar met associëren?’ Ik schudde mijn hoofd. Nee, daar wilde ik me absoluut niet met associëren, maar ik zou toch een blog over mijn “overtuiging” schrijven.

We wandelden de straat op. Hij turend naar het luchtruim, ik diep in gedachten verzonken. Wijzend naar het donkere silhouet van een roofvogel, zette hij onze conversatie verder. ‘Je bent een “overtuigd” cynicus?’ opperde hij. ‘Maar cynisme an sich is geen “overtuiging”.’ Met mijn wijs- en middelvingers beeldde ik dubbele aanhalingstekens uit om het belang van het onderwerp kracht bij te zetten. Maar de wederhelft gaf niet op. Nadat we de hoek waren omgeslagen zei hij: ‘Elke ochtend als je de krant leest, barst je van de overtuigingen. We wachten gewoon jouw dagelijkse betoog van morgenvroeg af en je zal niet weten welke overtuiging eerst te kiezen.’ Hij was me voor de gek aan het houden. Ik maakte mijn misnoegen luid snuivend kenbaar, beet de tanden op elkaar en telde traag tot tien.

Ter hoogte van huisnummer vierendertig staken we de straat over naar het bredere voetpad. Daar kwam mijn wederhelft pas echt op dreef: “Het eeuwige politieke gebakkelei, de stijgende energieprijzen, de groeiende onrechtvaardigheid en de toenemende armoede, het calimerocomplex van de cis-man, de mening van Mia Doornaert! Ik kan zo nog uren doorgaan!’ Hij stak theatraal beide handen in de lucht en keek me daarna vluchtig, zijdelings vanuit zijn ooghoek, ondeugend aan. Hij grijnsde even wanneer hij zag dat ik hem, met de armen gekruist, boos bleef aanstaren en stak dan zijn hand in een verzoenend gebaar naar me uit. Ik nam zijn hand in de mijne en zo wandelden we verder. Hij zei een hele poos niets meer, maar ik voelde dat hij zijn pret niet op kon. Ik gunde hem zijn pleziertje.

Aan het eindpunt van onze wandeling duwde de wederhelft de robuuste houten deur van het Boerenhof open en ging me voor naar ons gewoonlijke tafeltje. Stilzwijgend vanachter zijn toog groette de waard ons. Hij stak daarbij vragend twee vingers in de lucht. We knikten. Eens gezeten, zette de waard een paar prachtig getapte Bollekes voor ons neer. We klonken de glazen tegen elkaar en doopten onze bovenlip in de slagroom-dikke schuimkraag. ‘Afhankelijk van de omgeving, het jaargetijde en het tijdstip van de dag proeft een Bolleke toch steeds een beetje anders. De mout, de kruiden, de gemberachtige of de fruitige toetsen in de afdronk. Elk Bolleke is een klein verrassingsgeschenk’ zei ik. De wederhelft knipoogde geamuseerd. ‘Zo filosofisch…’  antwoordde hij met gespeelde ernst.

‘Ha! Maar luister goed,’ antwoordde ik, ‘dé beste Bollekes worden hier in het Boerenhof getapt. Laat dát mijn overtuiging zijn. Proefondervindelijk vastgesteld!’