GEBEUR-TE-LIJKE ONGEVALLEN

Wil je weten wanneer er een volgende blog verschijnt? Vul hieronder je mailadres in:

• 11 september 2022

  Een eerste indruk

  Die eerste schooldag ging ik met de fiets. De wederhelft had de auto gereserveerd om zijn ouders te gaan bezoeken, omdat – en ik citeer: ‘Het die avond ging regenen. Hard regenen.’ Ik nam er de buienradar bij en inderdaad: er kwam een akelig onweer onze kant uit. Ik had al uitgevlooid dat de rit naar de school in Lier een veertigtal minuten in beslag nam, maar ik reed het onweer tegemoet, dus ik rekende uit hoeveel vroeger ik best kon vertrekken om de stortregen voor te zijn. Of ik nu rustig thuis of ginds ergens in de school, in een hoekje, mijn boek verder uitlas, dat maakte me niet zo veel uit. Een deftige (en droge) eerste indruk was me veel meer waard. Dus ik vertrok die avond in een jurk, ruim op tijd, bij een aangename temperatuur, blauwe hemel en ondergaande zon.

  Ik had het misschien wat krap uitgerekend, alleszins had ik geen rekening gehouden met de aanzwellende wind die aan zo’n onweersfront voorafgaat. Stampend op mijn pedalen fietste ik de Lispersteenweg af en zag in de verte de spoorwegovergang. Een eerste dikke druppel raakte me in mijn oog, maar ik gaf de moed niet op. Ik ging het heus wel halen! Eén druppel maakte geen regenbui. Verdorie! Ook daar had ik geen rekening mee gehouden: gerinkel in de verte, rode lichten die naast elkaar begonnen te pinken en een slagboom die traag naar beneden ging. Ik hing eraan. Het zouden dé vijf cruciale minuten van de avond zijn. Vijf minuten waarin élk weldenkend mens de regenjas zou bovenhalen. Maar nee, ik stond daar wagonnetjes te tellen, terwijl ik steeds vaker geraakt werd door druppels zo groot dat je begint te twijfelen of het misschien hagel zou zijn.

  Zoals ik het vanop de kaart in mijn geheugen had geprent, was de school na het oversteken van de spoorweg niet ver meer. Nog een stukje langs de Nete, tot aan de brug en dan rechtsaf. Ik zou zó de hoofdingang kunnen binnenrijden. Er passeerden naast het kanaal nog twee fietsers die drijfnat de tegenovergestelde richting werden uitgeblazen. Een ervan riep me wat bemoedigende woorden toe. De andere verklaarde me gek. Ik keek naar mijn jurk, overwoog even om toch te stoppen, maar daar was de brug al.

  Aangekomen bij het schoolgebouw bleek de straat een mooi aangelegd plein te zijn, omgeven door gebouwen die door de grote deuren en poorten allemaal een school hadden kunnen zijn. Misschien was dat ook zo. Wist ik veel. Het was de eerste keer dat ik daar kwam. Ik reed een rondje op zoek naar een naambordje, of een huisnummer, maar vond geen van beide. De man die het plein overstak zou me wel kunnen helpen.

  ‘Bent u van hier, meneer? Is dit de Koepoortstraat 1?’

  ‘Ik kom hier de les beeldhouwen volgen, waar moet je zijn?’

  ‘Koepoortstraat 1, de les Proza. Schrijven Proza.’

  ‘Proza? Koepoortstraat 1?’ De man bestudeerde me van kop tot teen en wees dan in de andere richting. ‘De Koepoortstraat is echt niet ver van hier. Je rijdt naar daar, en dan ga je zo… en zo… en dan ben je er.’ Hij wapperde daarbij wat met zijn handen in de lucht. Zijn aanwijzingen raakten kant noch wal. Niettemin, het was duidelijk: daar waar ik stond, was niet de plaats waar ik moest zijn.

  Ik sprong terug op mijn fiets. Het druppelde niet meer. Het regende. Toch bleef ik koppig vasthouden aan mijn idee-fixe: ik zou voor de stortbui aankomen. Ik reed naar daar, en zo… en zo… en eindigde in een doodlopend straatje met mooie rijhuisjes. Knus en gezellig, al wat je wilt, ongetwijfeld aangenaam wonen. Maar daar was géén school! Ondertussen was het beginnen gieten. Ik trok met grote tegenzin mijn regenjas aan, raadpleegde een routeplanner op mijn telefoon, prentte de weg naar de Koepoortstraat 1 in mijn hoofd en haastte me daarnaartoe. Ik kwam uit op exact dezelfde plaats waar die ellendeling van daarnet me de weg had gewezen. Hij was nergens meer te bespeuren.

  Mijn kleren waren doordrongen van de regen. Hoe dan ook, ik was er op dat moment nog gerust in; op driekwartier zou ik een heel pak droger zijn. Ik nam mijn boek. Druppelsgewijs kwamen er ook andere studenten toe. Sommigen op het nippertje, anderen iets te laat: ‘Excuses, maar het regende, wist u?’ Ik knikte vriendelijk, beet de tanden op elkaar. In mijn parallel universum was ik al ontstoken in een cassante tirade. Die werd onderbroken door een medewerker die onze leerkracht kwam verontschuldigen. ‘Hij zal waarschijnlijk het einde van de stortbui hebben afgewacht.’ Daar zat ik dan, kleddernat. Met duim en wijsvinger plukte ik op verschillende plaatsen aan de jurk die nog steeds aan mijn vel kleefde en dacht daarbij aan die eerste indruk die me zo veel waard was.
• 28 augustus 2022

  De campingklever

  Ik rende, met de zak pistolets onder mijn arm, naar de dichtstbijzijnde boom en realiseerde me te laat dat ik te dik was om me achter de stam te kunnen verbergen. Lichtjes in paniek keek ik om me heen en dook dan maar naar de grond. Gebukt bleef ik zitten achter een haagje dat twee standplaatsen op de camping van elkaar scheidde. Als de man de afslag naar zijn eigen caravan wilde nemen, dan zou hij me niet zien en kon ik snel aan ons ontbijt beginnen.

  ‘Pffhh… zie me hier nu zitten,’ zei ik stilletjes tegen mezelf. Hoe was het in hemelsnaam zo ver kunnen komen? Toegegeven, ik wist al vanaf de dag dat we op de camping arriveerden dat de man in zijn purperen T-shirt niet mijn beste vriend zou worden. Maar dat een gewone campinggroet tot zo’n gedoe zou leiden, had ik nooit voorzien.

  Uitdrukkelijk groeten op een camping is gebruikelijk en wordt van alle gasten verwacht. Hoewel – en dat is enkel mogelijk bij wederzijdse consensus – sommigen na een kort taxerend oogcontact toch beslissen er geen energie aan te verspillen. Die mensen neigen ook vaker naar een knik met het hoofd, waarbij de lippen zacht op elkaar geperst worden en het contact zo kort mogelijk wordt gehouden. Maar meestal wordt er toch gesproken. Dat doe je in de taal van de passant – als je die kent. Is dat nog een mysterie? Dan gebruik je de landstaal van de plek waar je bent. En als je die taal niet machtig bent, dan mompel je gewoon “morgen.” De intentie van een gemompelde morgen begrijpt iedereen.

  Smalltalk kan je dan weer gebruiken bij een naaste buur: ‘Mag ik je wasdraad gebruiken?’, ‘Stoort het dat ik de hangmat aan deze boom bevestig?’ Smalltalk wordt ook gebezigd tussen landgenoten – of op vakantie in eigen land; tussen streekgenoten. En zo werden we dus op dag één aangesproken door de man in de purperen T-shirt. Op dag twee hadden we door dat de man, woonachtig in Zwijndrecht, een campingklever was. Campingklevers zijn (meestal) mannen die rondstruinen op de camping, in alles een aanspreekpunt vinden, dat onderwerp in luttele seconden op zichzelf kunnen betrekken, zeer moeilijk te lossen zijn en daarom best te mijden. Deze man had daarbovenop zijn techniek geperfectioneerd door zijn hond (Wini) regelmatig te laten ontsnappen. Zij werkte met hem samen, stal de aandacht van een willekeurige campinggast en bleef er naast staan totdat de purperen T-shirt zijn prooi had gevangen. En met prooi bedoel ik niet Wini.

  Ik kon die man niet aan op een nuchtere maag. Vandaar dus die duik achter de haag.

  Ik was uitermate voorzichtig. Ik kon me beter wat langer gedeisd houden, dan mijn schuilplaats te verraden. Ik koppelde het nuttige aan het aangename en met een grote hap uit een van de croissants berustte ik in de situatie. ‘Wini! Wini!’ Ik verstijfde. De campingklever had – al dan niet moedwillig – zijn hond losgelaten. Ik drukte me met mijn rug tegen de haag maar ik had evengoed rechtop kunnen springen en beginnen zwaaien. Wini had me in een mum van tijd gevonden. In de ijdele hoop dat ze nog een ander slachtoffer zou vinden, bleef ik achter het haagje zitten en duwde haar van me weg. Het mocht niet baten. Ze bleef vrolijk blaffen.

  De glimlach op het gezicht van de campingklever verbreedde van oor naar oor toen hij me zag. ‘Wat doe jij hier? Is er iets aan de hand?’ vroeg hij. Ik wees naar de grond en antwoordde: ‘Nee, nee, er is niets aan de hand. Ik, euh… ik, ik zag hier net een… een kikker! … voorbijspringen en ik wilde jouw hond van het beest weg houden.’ ‘Een kikker, zeg je? Wel ik zag gisteren een reusachtige pad en zo veel salamanders dat ze niet meer te tellen waren. Ik ken hier toevallig de beste plekjes in het bos. Zelfs de mensen uit het dorp komen me vragen waar ik die beesten altijd vindt. Je moet weten, de beste plaatsen in Europa om zo’n beesten te zien is in het zuiden. Ik ga elk jaar op reis naar Kroatië en je zal het niet geloven, maar daar is de omgeving zo weids en de kust zo mooi dat dat land je nooit zal vervelen. Wat ik daar allemaal heb meegemaakt…’ Ik wilde de man onderbreken, maakte aanstalten om door te gaan, maar hij positioneerde zich zo dat ik hem opzij had moeten duwen om daar weg te geraken. Dus bleef ik staan. De man vertelde onverstoord verder: ‘dus, die streek waar ik naartoe ga is zo rustig, én goedkoop dat ik vrienden van me vroeg ook naar daar te gaan…’ Ik keek hulpeloos naar onze tent in de hoop de aandacht van mijn wederhelft te kunnen trekken. Die had ik blijkbaar al: hij grijnsde ondeugend met zijn tas koffie hoog in de lucht gestoken. Ieder op zijn beurt, ieder op zijn beurt, hoorde ik hem al zeggen.
• 14 augustus 2022

  Rapporten

  Ik was druk in de weer met de voorbereidingen van die avond toen ik een bericht ontving van mijn gaste. Of we alsjeblieft niet over de rapporten van de kinderen wilden beginnen. Niet dat haar jongens de buizen aan elkaar regen, maar ze had het graag gezellig gehouden. Voor alle zekerheid lichtte ik ook mijn wederhelft in:

  ‘Dus ik mag niet vragen naar hun rapport?’

  ‘Inderdaad, zo moeilijk is dat toch niet?’

  ‘Dan vraag ik wel naar hun plannen in de zomervakantie.’

  ‘Kei goed… wacht… néé! Ze hebben allebei een vakantietaak! De zomer is zo goed als naar de haaien voor hen. Dus ook niet vragen naar hun plannen deze vakantie.’

  De wederhelft wreef zich over het hoofd en dacht diep na. Achteraf gezien had ik het gesprek daar niet mogen afronden. Maar ik had nog zo veel werk te doen. Niet vragen naar de rapporten. Dat kon toch niet mislopen?

  Het weerzien was hartelijk. We wisselden vakantietips uit, praatten over onze jobs en de vermaledijde corona die nog steeds overal komt tussenfietsen. Het ging zo verbazingwekkend goed dat ik het gezelschap aan mijn wederhelft durfde toe te vertrouwen om zelf het voorgerecht te gaan afwerken. Met de handen vol liep ik een kwartiertje later terug het terras op. Ik zag mijn vriendin nog een snijdend handgebaar langs haar hals maken, maar het was te laat. De vraag was al vertrokken:

  ‘En vriend, wat hebt ge al gedaan deze verlof?’ vroeg de wederhelft aan de oudste van de twee broers. ‘Naar de zee geweest.’

  ‘En was het leuk aan zee?’

  ‘Nee, niet echt.’

  De vader kuchte net iets te opvallend en de moeder van de jongen keek me haast smekend aan: ‘Stop-Hem-Nu!’ schreeuwde haar blik. Ik moest mijn wederhelft afleiden van het gesprek, dus vroeg ik hem om de plateau van me aan te nemen. ‘Zet het hier toch gewoon op tafel,’ antwoordde hij en wees daarbij naar de zee van plaats. Daarna richtte hij zich terug naar de jongen: ‘En waarom was…’

  ‘Schat,’ onderbrak ik hem, ‘kan je alvast de rol keukenpapier gaan halen. Ik vrees dat je het nodig zal hebben’. Met grote tegenzin liep hij naar de keuken en terug. En nog voor hij neerzat begon hij, zoals ik verwacht had, opnieuw over die vakantie aan zee. Er ontsnapte me een diepe zucht. Er was geen andere uitweg meer; ik reikte hem een tas gazpacho aan en liet ze uit mijn handen schuiven nog voor hij ze kon aannemen. De koude soep kwam gericht neer op zijn T-shirt en broek. In een vloeiende beweging stak ik hem het keukenpapier toe.

  Mijn vriendin keek me met grote ogen aan. Ik knipoogde naar haar. Dit had ik, vond ik van mezelf – weliswaar wat drastisch – redelijk goed aangepakt. Daarna volgde ik de foeterende wederhelft naar de keuken waar hij zijn T-shirt uittrok en met een handdoek zijn broek probeerde schoon te vegen.

  ‘Niet vragen naar de rapporten en de schoolvakantie…’ siste ik met de tanden op elkaar.

  ‘Wat? Bedoel je nu dat je die soep opzettelijk over me heen hebt gegoten?’

  ‘Ik zag me geen andere uitweg. Trouwens het is je eigen schuld. De instructies waren duidelijk.’

  Binnensmonds mompelend ging hij naar de slaapkamer om propere kleren aan te trekken en ik voegde me opnieuw bij het gezelschap met de ijdele hoop de sfeer te kunnen redden.

  ‘Wij wonen hier twintig kilometer vandaan,’ zei de vader tegen zijn zonen. ‘En hoe snel iemand fietst? Met de spierfiets denk ik gemiddeld vijftien kilometer per uur.’

  ‘Hoelang zouden we er dan over doen om hier te geraken?’ vroeg de jongste aan zijn grote broer. Die nipte van zijn drankje en schudde het hoofd. Er volgde geen antwoord. ‘Alé, kom jongen,’ zei ik iets te opgewekt, ‘dat is toch een eenvoudig rekensommetje?’ De moeder en de vader sloegen tegelijkertijd een hand voor de ogen en de oudste zoon wierp me een vernietigende blik toe; ‘Ik heb een vakantietaak voor wiskunde. Wist je dat dan niet?’ Achter me hoorde ik de wederhelft in het deurgat gniffelen. Eerst dacht ik dat het leedvermaak was, maar dan bleek hij gewoon zijn pret niet op te kunnen. Hij kwam naast me staan in zijn lelijkste, veel te kleine, T-shirt met daaronder een fluogroene zwemshort waarvan ik niet eens wist dat hij die nog in de kast had liggen. Hij kneep me in de schouder en redde de avond: ‘En wanneer begint de voetbal terug?’
• 31 juli 2022

  Hondentaal

  Vrijdagochtend, tien uur. De haarbal en ik verlaten het huis. Op het einde van de oprit scan ik de straat. Links van ons is er niemand te bespeuren. Ik zucht opgelucht; De eerste vijf minuten zullen alvast rustig verlopen. Aangekomen bij de hoek van de straat, kijk ik alle richtingen uit en kies die kant waar er geen andere honden zijn. Want van zodra de haarbal een andere viervoeter in de mot krijgt, kan hij zijn jeugdige enthousiasme niet meer onderdrukken. Een passage verloopt nooit – maar dan ook écht nooit – zonder gedoe.

  We  bereiken het jaagpad. Terwijl de haarbal met zijn neus in het decor steekt, zie ik in de verte onheil naderen: een uit de kluiten gewassen hond die met zijn baasje op de wandel is. Er zijn voorlopig geen uitwijkmogelijkheden dus parkeer ik James langs de kant van de weg en laat hem naast mijn voet zitten. En blijven. Hij doet het voorbeeldig. In tegenstelling tot zijn soortgenoot. Grollend en met de haren omhoog komt ie dichterbij.

  ‘Mag heum is snuffele?’ vraagt de eigenaar van de groller. Ik aarzel en zelfs bij James is er van keer weinig animo te bespeuren. ‘Die ‘n van ulle is toch ne brave, hé?’ De absurditeit van de vraag dringt traag tot me door. Zwanst die man? Zijn hond staat op het punt de mijne te verorberen en het zou míjn viervoeter zijn die gevaarlijk is? ‘Deze wel. De jouwe daarentegen,’ antwoord ik. Pas dan lijkt de passant te beseffen dat we niet echt openstaan voor een verkennende snuffelronde. Met de lijn strak gespannen wandelen ze van ons weg.

  ‘Vrij,’ zeg ik tegen de haarbal en begin terug achter hem aan te slenteren. Er is niets leuker voor hem dan door de hoge graskant te struinen. Ik onderga het trage tempo vandaag en neem de omgeving helemaal in me op. Een boot. Paarse bloemen, gele bloemen. Een aanstormend peloton coureurs. Een scholekster. Een gepensioneerd koppel op elektrische fietsen. Een jogger. Huh? Wat loopt daar nu naast? Een kleine hond? Geïntrigeerd blijf ik naar het komische duo kijken.  Een onverzorgde man in trainingspak en een kleine Franse bulldog die – letterlijk – uit zijn vel lijkt te springen, komen ons achternagehold. Net wanneer ik dacht dat het vandaag niet veel gekker meer kon worden, stopt de man op een kleine afstand van ons, hijgend en met de handen op de knieën.

  ‘Kijk Maurice,’ hapt de man naar adem, ‘wat toevallig dat we een ander hondje op onze wandeling tegenkomen. En wat denk je, Maurice? Zou dat ander hondje met jou willen spelen? Wat? Wil je vragen of het hondje mee naar de hondenweide wil gaan? Dat zou je wel willen, hé Maurice. Met het hondje op de hondenweide gaan spelen. Zouden we het vragen?’ James is ondertussen extatisch, maar geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt dat ik hem op dezelfde manier zou aanspreken. ‘Ik denk dat James ook graag wil spelen.’ ‘De hondenweide is hier vlakbij,’ vergoelijkt de man zichzelf. ‘Dat weet ik. We wandelen wel even mee.’

  Op de wei rennen de twee viervoeters als bezetenen achter elkaar aan. De man knoopt een gesprek met me aan. Dat hij zelden iemand op de hondenweide tegenkomt en dat dat zo jammer is. Hij polst naar waar ik woon, wordt euforisch als hij hoort dat we vlakbij elkaar wonen en stelt voor om vaker af te spreken op de wei. ‘Je kan bij mij komen aanbellen, ik ben altijd thuis. Je wandelt dan door naar de weide hier en ik ben er dan tien minuten later.’ Op hetzelfde moment zie ik dat Maurice mijn haarbal voor de derde keer langs achter probeert te pakken. De man ziet het ook en rent naar de honden toe. Hij graait naar zijn hond, mist, struikelt en gaat in een vloeiende beweging, net naast de honden, tegen de vlakte. Zijn hond verliest in de commotie zijn focus niet en blijft naar een opening zoeken, terwijl James – hijgend van vermoeidheid – naar een overvliegende duif staart.  

  Waar ben ik terecht gekomen? Gefrustreerd roep ik: ‘Bijt dat mormel toch in de ballen!’ De man die ondertussen moeizaam recht kruipt, grijpt instinctief naar zijn kruis. Ik sla een hand voor de ogen en schud het hoofd. Waarom ben ik toch meegekomen naar deze hondenweide? Ik lok mijn haarbal met de magische woorden: ‘James Koek!’, lijn hem aan en maak me uit de voeten. Langs deze weg wandelen we nooit meer.
• 17 juli 2022

  De laatste Zwembeurt

  18°c gaf de thermometer in rode digitale cijfers aan. Met enige terughoudendheid stak ik mijn grote teen in het water. Vréselijk. Waarom deden ze er geen twee of drie graadjes bij? Dat zou het zwemmen zoveel aangenamer maken. Maar kom, ik was daar om baantjes te trekken, niet om te zeuren over de watertemperatuur. Mijn spieren zouden snel genoeg opgewarmd zijn. Ik moest alleen nog de juiste baan uitkiezen.

  Er waren er vier, netjes van elkaar gescheiden door aan elkaar geregen rode en witte ballen. Aan de rechterzijde was er een trage baan, waarin de iets oudere dames zelfs de haren die onder hun badmuts kwamen uitpiepen, drooghielden. Héél kunstig zwommen ze met de schouders ver boven het watervlak uit. In combinatie met de continue stroom kletspraat vergde die zwemstijl zo veel energie, dat er hen niets meer restte om iets van snelheid te maken. De file die zich achter de dames had opgehoopt was weinig aanlokkelijk, dus verschoof ik mijn focus naar de andere zwemmers. In de baan ernaast crawlden er twee jongmannen in nauw aansluitende speedo sneller dan hun schaduw en in de twee resterende banen varieerde de snelheid van gewoon rap tot héél rap. Ik zou uit mijn pijp moeten komen.

  Met mijn duikbrilletje op, sloot ik – in de minst ‘rappe’ baan – achter de snelste zwemmer aan. Niet dat ik hem zou kunnen bijhouden, maar het zou lang genoeg duren voordat hij aan mijn voeten kon komen kietelen. Eén kilometer zwemmen was het doel. Veertig keer de kant aantikken. En dat binnen het halfuur.

  Tik. Achttien. Tik. Negentien. Wat was ik goed bezig. Tot ik iets bizars onder water zag. Zonder vaart te minderen ontweek ik het obstakel. Had ik dat goed gezien? Tik. Twintig. Een wc-papiertje. Hoe kwam dat in hemelsnaam in het water terecht? Was het aan een voet blijven plakken? Was het gebruikt? Tussen bil en broeksrand blijven steken? En hoe kon het dat zo’n superdun velletje heel kon blijven? Tik. Eenentwintig.

  Heel? Waar haalde ik het? Bij de volgende passage was het in twee gebroken. Daarna in vier. De destructie ging exponentieel door tot het papiertje niet meer was dan een wolk fijne pluche. Tik. Zesentwintig. Het angstzweet brak me uit (inderdaad, zelfs onder water kan je zweten). Zou ik van baan veranderen? Er gewoon uitstappen? Die wolk pluche was toch het zuiverste bewijs dat een zwembad een gore bak smerig water is? Tik. Zeventwintig.

  Aargh! Wat voelde ik daar aan mijn voeten?  Gedver! Ik werd ingehaald. Dat stom papiertje had me doen vertragen. Ik keek achterom. De file van de twee nijlpaarden in baan één verdween in het niets bij de mijne. Een crawlzwemmer naast me, spette dan ook nog ’s hard in het water. Ik schrok op. Mijn benen zakten naar beneden en ik schakelde over van schoolslag naar baksteenslag. Lichtjes in paniek hapte ik nog naar adem. En Gulp! Daar ging een grote teug water binnen.

  Elk mogelijk alarm in mijn lichaam ging af. Gelukkig, met ondersteuning van de file achter me geraakte ik aan de kant. Een iets té behulpzame hand gaf mijn achterwerk een stevige duw waardoor ik als een aangespoelde walrus proestend op het droge belandde. Daar bleef ik even liggen. De badmeester had de wellevendheid toch even te komen informeren naar wat er precies gebeurd was. Op zijn slippers kwam hij mijn kant uit gesloft. ‘Alles oké madam? Is er iets voorgevallen?’ ‘Ik… Ik… Papiertje… Stuk… Smerig…’. De badmeester trok een wenkbrauw omhoog. Hij zou nooit toegeven dat zijn water de smerigste boel in de wijde omtrek was. Ik stond op en droop af.
• 3 juli 2022

  Steenezels

  Hoe gezellig het interieur van onze stamkroeg ook mag zijn, de hoge lambrisering en meubilair zijn zo donkerbruin dat het er dag en nacht schemerig is. In de donkerste periode van het jaar nodigt het uit om er onder de kerstverlichting (die trouwens het hele jaar door brandt) uren door te brengen. Maar in de zomer zijn we maar wat blij dat we kunnen verkassen naar het terras met zijn versleten parasols en wankele tafeltjes. Bierviltjes in twee of vier plooien en de juiste tafelpoot uitkiezen om ze er vervolgens minutieus onder te schuiven, is hier tot een ware kunst verheven.

  Met onze hond, James, aan onze voeten bestellen we een tweede rondje bollekes. Heerlijk toch! Iedereen is gelukkig. De staminees groeten elkaar hartelijk. En één in het bijzonder komt langs voor een stevige knuffel. Gewoon al voor dit moment overweeg ik nooit langer dan drie seconden mijn alcoholconsumptie te minderen.

  Ook fietsende passanten worden aangetrokken tot de gezellige bedoening hier. Ik gok dat het hoopje elektrische fietsen, half op de stoep en half op het terras geparkeerd, toebehoort aan het onbekende, en tot daarnet nog bevriende, viertal twee tafeltjes verder. Zo even gingen ze nog op in het decor, maar naarmate ze steeds luider beginnen te praten worden de oren op het terras gespitst. De blikken van de andere staminees kruisen elkaar veelzeggend. Het is onmogelijk het gesprek dat het viertal voert nog te negeren.  

  ‘Ik ben behoorlijk koppig, maar jij…’ De man die met zijn rug naar ons zit wijst naar zijn evenbeeld met baard aan de andere kant van de tafel: ‘… jij spant de kroon!’ ‘Koppig is zo negatief,’ sust de vrouw naast hem. Naar wat ik vermoed dat het haar schoonzus is, vult de dame aan: ‘Koppig zijn is heus niet hetzelfde als discuteren.’ ‘Dankjewel zoet,’ antwoordt de man met de baard en kijkt daarbij met tot spleetjes geknepen ogen naar zijn broer: ‘Het is afhankelijk van de manier waarop je de zaken verwoordt.’ ‘Daar gaat het niet om! Koppig zijn is het doorduwen van meningen. En dat doe jij als geen ander!’ antwoordt die. ‘De. Pot. Verwijt. De. Ketel!’ sneert de man met de baard terug. Hij spuugt de woorden uit. Ik zie met afgrijzen de speekseldruppeltjes in de glazen van het gezelschap belanden.

  Mijn wederhelft geeft me een stomp. ‘Stop met die mensen zo af te luisteren. Het wordt gênant,’ sist hij. ‘Ik luister die mensen n…’ Zijn priemende blik zet me op mijn plaats. Ik was ze wel aan het afluisteren en in gedachten was ik dit stukje al aan het schrijven. ‘Wie is bij ons de koppigste?’ vraag ik met gespeelde onschuld. ‘Dat is een retorische vraag waarop we beiden het antwoord weten,’ antwoordt de wederhelft overdreven serieus. Dit laat ik niet over mijn kant gaan. Wat denkt hij wel? Ik ben echt niet koppig in de negatieve zin van het woord. Dus ik antwoord: ‘Ik sta heus wel open voor argumentatie! En in tegenstelling tot jou, denk ik niet zwart-wit. Het is niet omdat ik een goed onderbouwde mening trouw blijf dat dat betekent dat ik koppig ben.’

  De wederhelft nipt van zijn bolleke in een poging zo zijn plezier te kunnen verbergen. Het lukt hem niet. Maar nog voor ik opnieuw van leer kan trekken, zucht hij met een glimlach: ‘Wie zegt dat ik het over jou had, schat? Volgens mij is de koppigste van ons, de haarbal die hier aan onze voeten ligt. Maar als jij je zo aangesproken voelt, moeten we de fakkel van James misschien wel aan jou doorgeven.’
• 19 juni 2022

  Hussein

  Hij reageerde gespeeld teleurgesteld: ‘Nog nooit? Nog nooit?’ Zijn stem schoot twee keer enkele octaven de hoogte in. Ik schudde wat gegeneerd het hoofd. ‘Heel veel andere landen, maar Jordanië nog nooit.’ Ook hij schudde zijn hoofd. Wat meewarig, alsof hij me máár wat zielig vond. ‘Jordanië staat wel op mijn bucketlist,’ verdedigde ik me. Dat was nog geeneens gelogen. ‘Toch, is het er nu niet erg gevaarlijk? Daar in het Midden-Oosten?’

  Hij schudde opnieuw het hoofd, maar ditmaal oprecht verontwaardigd. De beperkte tijd die we nog hadden negeerde hij. Jordanië was groots! De koning veruit het beste wat het land overkomen was. Alle bevolkingsgroepen leefden er vreedzaam samen. Christenen, Joden, Moslims, Boeddhisten, noem maar op. En iedereen die aan de grens stond en daar anders over dacht werd door de koning onverwijld teruggestuurd. In Jordanië was alles vreedzaam. Toen hij, Hussein, achttien was vroeg er iemand welk geloof hij beleed. Hij had geen idee. Iedereen was in ieders huis welkom. Hij wandelde overal binnen. In kerken, moskeeën, tempels… Er was geen discriminatie. Geen racisme. Geen honger en geen dorst.

  Waarom hij het beloofde land verliet? Ze zochten in Europa arbeiders om asbest te verwijderen. Hij wist niet hoe kwalijk die job zou zijn. Hij zou goed geld verdienen en snel weer naar Jordanië kunnen teruggaan om een gezin te stichten.

  Waarom hij niet naar zijn geboorteland terugkeerde? Asbestose, mevrouw. Hij kon niet terug. Omdat hij te ziek was, en niet meer werken kon. Hij had geen longinhoud meer en geen kinderen die voor hem zouden kunnen zorgen. Nu was hij te oud.

  Maar dan volgde er een grote glimlach. Hij zou zijn familie bezoeken. Zijn broers en zussen. Wat keek hij daar naar uit! Over veertien dagen vertrok hij. Een vakantie van vier weken. Elke dag zou hij me foto’s doorsturen van zijn prachtige land en haar inwoners. Ook ik keek er naar uit.

  Deze week stuurde hij me een eerste foto. Het was een attest van de dokter. Hij mocht niet reizen. Ik belde hem op. De asbestose tastte niet enkel zijn longen aan. De dokter sprak van uitzaaiingen in de pancreas en lever. Zijn reis zou worden uitgesteld en niemand die hem zeggen kon hoelang…
• 5 juni 2022

  De Vlieg

  Ik wandelde langsheen een bosrand. De zonnestralen deden mijn huid tintelen. Vitamine D werd haast voelbaar subcutaan aangemaakt. Het zoemen van de insecten die, net zoals ik, genoten van de intense natuurlijke warmte, overstemde de artificiële geluiden van bosmaaiers en bladblazers in de verte. Eén insect in het bijzonder zoemde veel luider dan de anderen. Was het zo dichtbij? Gedver, het beest landde net boven mijn lippen.

  In plaats van het weg te wapperen had ik het lumineuze idee om het ongedierte weg te blazen. De lippen ferm op elkaar geperst haalde ik via de neus diep adem om het daarna – dat was het plan – met een stevige luchtverplaatsing andere oorden te laten opzoeken. Ik zoog zo hard ik kon via de neus mijn longen vol en… floep: daar ging ie! Minutenlang voelde ik het beestje spartelen en hoorde ik het zoemen in een holte tussen neus en oogkas. Lichtjes in paniek repte ik me naar de huisarts.

  ‘En wat denkt u dat er in uw sinusholte zit?’

  ‘Een vlieg dokter. Of een ander vliegbeest. Maar ik heb dat beest dus…’

  ‘… Opgesnoven, nabij de bosrand. Jaja, dat vertelde u me eerder al.’ Hij keek me vanachter zijn lampje en lange pincet argwanend aan. ‘Ik kan werkelijk niets zien, hoor.’

  ‘Ik voelde het nochtans erg lang spartelen. Hier.’ Ik wees daarbij gericht naar de plek waarvan ik zeker was dat het beest er nog moest zitten. Toch? Waar had het anders naar toe kunnen zijn?

  Terug buiten op de stoep, een fortuin lichter na de spoedconsultatie, huiverde ik bij het idee dat ik een ongewilde gast met me mee naar huis zou nemen. De dagen daarna was de snottebellenproductie van die aard dat ik amper nog onder de mensen durfde te komen. Dag en nacht, snoot ik zakdoeken vol.

  Tot drie dagen later, met een hevige niesbui, de vlieg naar buiten werd gekatapulteerd. Ingekapseld in geel slijm lag het als een stilleven in de laatste propere zakdoek die ik nog had. ‘Zie je wel! Zie je wel!’ Ik wilde de wereld laten zien dat ik toch niet gek geworden was. Een foto zou ik nemen en die naar mijn huisarts doorsturen, met hetzelfde onderschrift: ‘zie je wel!’ Maar ik hield me in en stak de zakdoek discreet weg. Ik zou straks mijn trofee nog ’s bewonderen. In mijn eentje. Zonder getuigen. Dit was míjn vlieg.
• 22 mei 2022

  Het Dansje

  Vakantie! Heerlijk! Een huisje gehuurd. Midden in de natuur. Oké, midden in een woonwijk die midden in de natuur ligt. Maar rustig! Omgeven door vogelgezang. De wind die door de bomen ruist. Geritsel van een muisje in het gras. Bloemen die ontluiken. De buurvrouw die verontschuldigend haar hand opsteekt omdat ze persé vandaag het gras wil afrijden. Maar oké, het is een weekdag, buiten seizoen… Wat wil een mens? Het vakantiehuis heeft buren. En buren maaien gras. Ook in de maand mei.

  Boekje lezen, wandelingetje, aperitiefje, de barbecue aansteken, snel wat groenten op tafel, de koekoek die op de achtergrond van zich laat horen. De mussen die op de voorgrond een hels kabaal maken en een verre buurman die een plaat oplegt. Een eentonige beat; één twee – drie vier (hoog hoog – laag laag), een synthesizereffectje dat een golf of zoiets moet voorstellen, nog een aanzwellende viool… en dan wordt het muziekje afgebroken. Het duurde niet langer dan twintig seconden. De rust herstelt zich. Er wordt bijgeschonken. Blauwe hemel. Ondergaande zon. Zelfs de mussen deren me niet.

  Ook de buurman niet die hetzelfde liedje terug opstart. Net iets luider deze keer. Het dom commercieel discotheekdeuntje, door een Regi-adept in twee minuten in elkaar gestoken, stopt weer abrupt. De buurman heeft ongetwijfeld problemen met zijn muziekinstallatie. De stilte die erop volgt, wordt al snel terug overgenomen door de kwetterende vogels. Het vlees op de barbecue wordt omgedraaid. Ik nip van mijn glas en krijg een eerste lookbroodje voorgeschoteld. Dit is genieten…

  En daar gaat ie terug. De buurjongen – ik heb beslist dat hij een tiener moet zijn – zet opnieuw dezelfde plaat op, die na een twintigtal seconden stopt, zonder dat het lied af is. Hij is ongetwijfeld zijn dansje aan het oefenen om dit weekend indruk te maken op het meisje waar hij al zo lang een oogje op heeft. Met de afstandsbediening (bestaat die nog?) in de hand, zapt hij het nummer steeds terug naar het begin, totdat zijn danspasjes perfect passen op de eentonige muziek.

  Wat als de dj op de lokale scoutsfuif dit nummer niet wil draaien, vraag ik me af. Die kans lijkt me behoorlijk groot. De afgezaagde synthesizerdinges zouden door een kinderhand in elkaar geflanst kunnen zijn. Binnen de vijf minuten! En waarom zet die pipo zijn muziek steeds luider en luider? Daar waar de muziek eerst duidelijk uit het oosten kwam, galmt die nu rond het huis van de buren. Steeds hetzelfde eentonige muziekje belaagt me vanuit elke windstreek. Hémel! Zelfs op een weekdag is dit irritant!

  Ik roep naar mijn wederhelft: ‘Waar komt in godsnaam dat vervelend riedeltje vandaan?’ Hij kijkt wat onbeholpen van het aangebrande vlees naar mij. Steekt zijn handen tot op schouderhoogte in de lucht en buigt zich dan terug over zijn mannenzaak. Ik krijg het op mijn heupen en begin naar de oorzaak van het gejengel te zoeken. Die jongen oefent niet op zijn slaapkamer. Nee, hij oefent op een rondrijdende discobar. Zo dadelijk verschijnt ie hier in de straat, op een kar getrokken door een tractor, want die muziek komt al lang niet meer van een idyllisch zolderkamertje.

  Ik focus op het geluid, probeer de locatie te traceren… Daar is ie! Oh God, het is niet waar: een ijscokar… Drie grote afbeeldingen van hoorntjes met bolletjes die – op een rij – de ogen, de mond en de oren bedekken. De boodschap is duidelijk. Horen, zien en zwijgen, Els. Ik kieper de inhoud van mijn glas achterover en laat me de rest van de avond niet meer horen. De verliefde jongen op zijn zolderkamer was zoveel charmanter.

  
• 8 mei 2022

  De Stoelendans

  Onze weg leidde die keer weinig verrassend langsheen de enige staminee die ertoe doet. ‘Laten we hier halthouden’, zei de wederhelft. Ik stemde welwillend in, duwde de zware massieven deur open en stelde onmiddellijk vast dat er aan ons tafeltje een stel wildvreemden zat. ‘Wat nu?’ fezelde ik tegen de wederhelft. Hij scande de andere tafels en keek op zijn horloge. ‘We kunnen niet anders,’ fluisterde hij, wijzend naar het tafeltje ernaast. ‘Van zo gauw dat gezelschap daar weg is, verplaatsen we ons.’ Dat was een strak plan.

  Niet helemaal op ons gemak zetten we ons in de normaal gezien vertrouwde omgeving neer. De Gazettenlezer kon elk moment binnenvallen en wij zaten aan zijn tafel. Met één oog op de deur en het andere op de indringers, nipten we van ons bolleke. Hun glazen waren bijna leeg, een van de mannen wenkte de waard, en… nee toch… ze bestelden een nieuw rondje.

  Het plan om snel ons tafeltje te kunnen innemen viel in duigen. ‘Verdorie’ zei ik en onmiddellijk daarop nog ‘s, want de Gazettenlezer stapte binnen. Hij keek ons wat verveeld aan. We moesten toch weten dat hij élke dag, hier aan dít tafeltje, zíjn krant kwam lezen. Pas dan viel zijn oog op de vreemden die aan onze tafel zaten. Hij gromde, keek hen kwalijk aan en positioneerde zich recht tegenover hen, aan het tafeltje van de Lisa.

  Geen vijf minuten later, stond zij – op haar beurt – voor haar tafeltje dat nu ingenomen was. En waar moet ik zitten dan? gebaarde ze met de handen in het rond wijzend. We haalden samen met de Gazettenlezer onze schouders op en keken daarbij beschuldigend naar het gezelschap dat niemand kende. Met pruilende lippen zette ze zich in het hoekje van waaruit de Graaf dagelijks het café overschouwt. Ze deed zelfs haar jas niet uit.

  En ja hoor, je had er vergif op kunnen innemen, maar ook de Graaf deed wat later zijn intrede. Onbeholpen bleef hij in het midden van het café rondjes draaien. De waard probeerde hem te kalmeren. Maar helemaal uit zijn element, wilde de Graaf helemaal nergens gaan zitten.

  De Walter had zich, schouder tegen schouder, tussen de tooghangers gezet. De Sooi tenslotte schoof op de bank wat dichter naar de Jef toe, waarbij ze – voor zover dat nog mogelijk was – een respectabele afstand probeerden te bewaren. Het stel vreemden zat zo ingesloten tussen een heleboel staminees, die met gekonkelfoes en de armen gekruist, hen afwisselend vernietigend aankeken. Ongetwijfeld vonden ze het ondertussen maar een manke boel want ze kapten de inhoud van hun glazen snel naar binnen en sommeerden de waard om af te rekenen.

  Samen met de deur die achter hen werd dichtgetrokken, ging er een zucht van opluchting doorheen de staminee. Stoelen werden verschoven, plaatsen gewisseld, glazen geklonken en drankjes bijbesteld. Een eerste lachsalvo golfde van de toog naar de wc’s. De waard zette de muziek wat luider. Alles was terug bij het oude. En zo was het goed.