Het was een druilerige winterochtend. Sluiers grijs omhelsden huizen en flatgebouwen. Ik fietste, op mijn wekelijkse queeste van onaangekondigde huisbezoeken, doorheen een buitenwijk van de stad. Op zoek naar mensen die, zonder van mijn bestaan af te weten, misschien mijn hulp konden gebruiken. Kleine kleverige druppels mist grepen opdringerig om zich heen. In geen tijd was ik kletsnat. Op een verfrommeld stadsplannetje prentte ik me de route naar een volgende adres in. Twee kruispunten over, tramsporen kruisen, eerste straat naar links, derde naar rechts, voorbij het doodlopend steegje, stoppen bij nummer 128 en daar hopen dat ik me onderweg niet vergist had. Die deur en het gros van de volgende deuren bleven ongeopend.

Geloof me, er gaat op zo’n ronde zelden een deur open. Mensen, hoe hulpbehoevend ze misschien ook zijn, vertoeven in de daguren zelden op hun miserabele kamertjes. En zelfs als ze thuis zouden zijn, waarom zouden ze opstaan? De enigen die nog aanbellen zijn deurwaarders of postbodes met een aangetekend schrijven… of een sociaal werker die het weer beter weet.

Geef ze maar eens ongelijk.

‘Geen reactie’ pende ik met verkleumde vingers in mijn notitieboekje neer.

In een verloederde winkelstraat had ik beet. De man die ik zocht droeg een enkelband. Hij kon nergens heen. Ik stelde me voor, zei dat ik hem helpen kon. Hij knikte, maar mijn woorden belandden in dovemansoren. Ik gaf hem mijn contactgegevens. Hij zou me niet terugbellen.

Met een omweg fietste ik langs een klein afhaalrestaurantje dat verdoken lag tussen de grote winkelketens. Ik bestelde een Poke Bowl en haastte me terug naar kantoor. De lunchtijd was al lang voorbij. Ik ontdeed me van mijn doorweekte jas, sjaal, muts en handschoenen, warmde me naast de chauffage en stilde mijn honger, alleen… met een kleine bol gelukzaligheid.