Niet dat het een doodsvonnis was, maar het lijstje voornemens van begin 2024 leek er aardig op. En het was ook niet dat ik met het mes op de keel gedwongen werd ze neer te schrijven (en na te leven jongedame), toch waren er enkele niet te negeren waarschuwingen. De huisarts onder andere, die had me geklist met te hoge cholesterolwaarden toen ik met een veel te lange winterdip bleef rondlopen. En de jeansbroek die weerspannig werd deed ook een duit in het zakje. Zo heb ik me tegen het einde van 2024 behoorlijk klemgereden, want afgevallen ben ik niet.

Net zoals vele anderen heb ik een haat-liefde verhouding met goede voornemens. Half Vlaanderen zegt tegenwoordig dat ze niet meer aan goede voornemens doen. Het is dat ik me ooit eens heb voorgenomen ze te blijven maken. Daarnaast heb ik zo’n donkerbruin vermoeden dat al die andere “ik-doe-niet-aan-goede-voornemens-schreeuwers” stiekem wél voornemens blijven maken, alleen schreeuwen ze het niet meer van de daken. Want als je het aan niemands neus hangt, kan je op het einde van de rit alleen maar jezelf teleurstellen. Of net niet.

Gelukkig ben ik half Vlaanderen niet want anders zou mijn blogstuk hier al eindigen.

Het lukt me niet altijd om goede voornemens tot een goed einde te brengen. Het paar jogschoenen (het voornemen van 2022) zat te snel terug in de originele verpakking en van de weegschaal (het voornemen van 2020) is de batterij al heel lang plat en niet meer vervangen. De app van de Weightwatchers (het voornemen van 2024) is – ondanks dat ik er een heel jaar voor moest betalen – uit zichzelf gestopt met tips en aanmaningen te verzenden. Geen gepor meer, verloren zaak moeten ze daar gedacht hebben. Zo is door de jaren heen de ronde lijn een ronde lijn gebleven.

Natuurlijk geloof ik dat ik met een kleine inspanning die ronde vorm ovaal zou kunnen krijgen. Het zijn gewoon eigenliefde en naastenliefde die me ertoe noopten dat niet te doen. Dat zit zo:  ik kan ontzettend droef worden van vies eten én honger kan me onaangenaam hangry maken. Slechte combinatie, ik weet het – maar ik zie mezelf te graag om met een rauwe wortel in de hand ongelukkig door het leven te gaan en voor het welzijn van naasten en collega’s is het best dat ik niet hangry wordt.

Zodoende gooi ik het dit jaar over een andere boeg: in navolging van de voornemens van 2021 (minder stress) en 2023 (stoppen met roken) denk ik dat ik dit jaar begin met positieve vibes en haalbare voornemens. Zo is er is wel een vriendschap of twee die gereboot kan worden, de smartphone gaat op grijs en er zal geschreven worden. Véél geschreven worden.

Spoiler: hét voornemen van 2024 blijft noodgedwongen nog even doorlopen (sorry collega’s). De huisarts gaf me uitstel tot mei van dit jaar; dan moet ik opnieuw mijn bloed laten analyseren op de vermaledijde cholesterolwaarden. Nu meen ik mij te herinneren ergens gelezen te hebben – of misschien heb ik het gehoord van Tine Embrechts en co – dat samen met de (peri-)menopauze ook cholesterolwaarden de hoogte kunnen inschieten. Zie je, mijn haar wordt ook dunner en mijn huid droger. Het idee om bij de huisarts de “peri”-kaart te trekken krijgt zo steeds meer vorm, maar weet: ik kies rond-uit voor naastenliefde.