Op de parking van het ziekenhuis was mijn auto tegen die van een ander gebold. Er waren geen inzittenden, dus ook geen gewonden. Het moet ook heel erg traag gebeurd zijn, want de parking van AZ Klina is heel erg plat. Het was op een cynische manier de kers op de taart, die dag. Ik hou dan wel van cynisme, maar heb een hekel aan gedoe. Ik schaamde me kapot. De politieagenten waren nochtans heel vriendelijk en behulpzaam bij het invullen van het aanrijdingsformulier.

De andere auto had geen schram. Dat die eigenaar ervan zijn tijd wilde verkwanselen aan het invullen van het aanrijdingsformulier, kon er bij mij niet in. Tot ik hem de combi zag uitstappen: een tachtigplusser, helemaal van de kaart. Wie weet welk nieuws had hij net in het ziekenhuis gekregen. Ik verontschuldigde me voor het oponthoud, maar hij keek dwars door me heen, met glazige ogen. Het zou cataract geweest kunnen zijn, maar ik denk het niet. 

Wachtend tot het mijn beurt was om de combi in te stappen, begon het verdict van de dokter door te sijpelen. De peri-menopauze was niet “begonnen”, die was er al “een hele tijd”, had ze gezegd. Die voortdurende vermoeidheid, maar toch slecht slapen? Stress, zonder gegronde reden? Spierpijn? Vergeetachtigheid? Ik moest me geen illusies meer maken. Daar op de parking viel zelfs met de beste wil ter wereld haar diagnose niet meer te relativeren.  De vergeten handrem was mijn olifant in de kamer: ik had dringend die back-uphormonen nodig.

Dagen later leek ik met hernieuwde energie wel de wereld aan te kunnen. Die mist die zich in mijn kop genesteld had en die – zonder dat ik doorhad – steeds dikker was geworden, klaarde in enkele dagen op. Ik kon terug doorslapen en die spierpijn in nek en schouders bleef weg. Zo kan ik blijven opsommen, maar de conclusie is dat ik me sindsdien tien jaar jonger voel. Oké, de zon scheen buiten echt, maar het was alsof de zon binnenshuis bleef doorstralen. Oestrogeen smeren was beter dan aan de drugs zitten.

Oestrogeen had Eva ook kunnen gebruiken. De theatervoorstelling ging over Adam en Eva die, na vele jaren samen, sorry tegen elkaar zouden zegen. Een tragikomedie was er ons beloofd. Eerst moest er natuurlijk een aanleiding zijn om tot dat “sorry zeggen” te komen. Jammer genoeg bestond die aanloop uit heel wat kabaal en heel veel ruzie en heel veel oude koeien die uit gracht gehaald moesten worden. Betalen om een avond naar een ruziënd echtpaar te kijken – zelfs al was het op de planken – vonden we maar niets. De wederhelft en ik waren halfweg al tot de conclusie gekomen dat we dat thuis zelf beter konden. Dat ruzie maken, bedoel ik. Niet het acteren. Dat deden de spelers uitstekend.

Eva was in haar rol van vrouw op middelbare leeftijd heel erg op zichzelf gericht, en mijn inziens daardoor blind voor het hele plaatje. Net als haar Adam trouwens. Oestrogeen houdt ons gelukshormoon en knuffelhormoon in balans. Niet dat vrouwen zonder dat oestrogeen in depressieve einzelgängers veranderen; toch de drang van de vrouw om te “zorgen” in een relatie neemt wel danig af. Natuurlijk heeft dat een impact op de mannen waarmee levens worden gedeeld en waar – onbewust – dus ook zorg wordt voor gedragen.

Ik denk dat de twee ruziemakers in het theaterstuk de botsingen die daarmee gepaard gaan wat onderkend hebben. Misschien wordt het door te veel mensen onderkend. Sommige botsingen worden ook pas zichtbaar, nadat de mist in de hoofden is opgeklaard. Misschien dat we door erover te praten tot een groter begrip komen. Voor elkaar én voor onszelf. Tine Embrechts zat met het televisieprogramma Menopauzia al in 2024 op dat spoor. Maar liefst zevenenzeventig procent van de vrouwen heeft in de peri-menopauze één of meerdere klachten die een impact hebben op hun dagdagelijkse leven. Schaamte is er één van.