’t Was echt niet de bedoeling dat het zo uit de hand zou lopen. Dat is het natuurlijk nooit, en met een goede dosis gezond verstand en het hanteren van het voorzichtigheidsprincipe had het zelfs vermeden kunnen worden. Dat het niet met kwade intenties gebeurde, valt niet meer uit te leggen. Geen kat die het gelooft en maart kan best wel een leuke vakantiemaand zijn.

Het begon tijdens mijn week vakantie, die samenviel met de complimentenweek op het werk. Die week werden er post-its uitgedeeld onder alle collega’s met opschriften zoals, “Jij verdient een trofee want …” of “Jij doet me glimlachen …” of “Sterk bezig!” en “Wat ben je goed in wat je doet!” Bedoeling was dat je met een kleine persoonlijke boodschap de post-its op de werkplek van een collega kleefde. Er was zelfs een post-it met vijf sterren die je, zoals een recensie, naar goedkeuren kon inkleuren. Beter was geweest dat alle sterren van tevoren al ingekleurd waren.

’t Was ook zeker niet de bedoeling dat het uitwisselen van de post-its anoniem gebeurde. Maar onder een halve ingekleurde ster zet niemand zijn naam. Ook niet als het als grap bedoeld is. Dus toen ik die maandag op het werk toekwam, kleefde mijn werkplek en beeldscherm vol post-its. Op één na, allemaal anoniem. Ik geef het je op een briefje: ’s morgens op een nuchtere maag, na een week vakantie, werd ik daar niet echt vrolijk van.

‘Blij dat je in mijn team zit … nooit een rustig moment.’

‘Sterk bezig … bedilal – zoek dát maar op.’

‘Jij doet me glimlachen … met je cassante opmerkingen.’

‘Jij bent goed in wat je doet … en nog beter in dat wat je niet doet!’

‘Sterk bezig … maar slappe koffie.’

Mijn chef vroeg me om nog aan te haken bij dit leuke initiatief en zelf ook enkele (goedbedoelde, Els!) complimenten uit te delen. Ik vroeg haar of ze de post-its had bekeken die op mijn bureau lagen. Dat had ze niet, omwille van de privacy, en dat ze zich daar echt niet mee ging bezighouden. Toch, collegialiteit was een basiswaarde van het bedrijf, dus ze verwachtte dat ik er op z’n minst enkele zou terugschrijven.

Ondanks de anonimiteit van de post-its, had ik bij de meeste wel een vermoeden wie de auteur was. Die ‘slappe koffie’ was van de hand van mijn eilandbewoner. De ‘cassante opmerkingen’ kwamen van een eiland verderop. En die halve ster en andere complimenten kwamen zonder twijfel van de ex-collega’s die aan de andere kant van het gebouw werkten. Met tegenzin ging ik aan de slag. Achteraf gezien had ik beter gewacht tot maandagmiddag, of dinsdag of zo…

Ik kleurde een heleboel sterrenpost-its in met één, maximaal twee sterren, schreef mijn pen (anoniem) leeg op de andere post-its die de chef me gegeven had en trok op pad door het gebouw waarbij ik stiekem en volledig willekeurig post-its op werkplekken, brooddozen en verlaten laptops kleefde.

Jij doet me glimlachen … met de excuses die je zo goed kan verzinnen.

Vijf sterren … voor de grootste roddelaar.

Jij verdient een trofee want … jij hebt je lat dit jaar nog lager kunnen leggen.

Jij doet me glimlachen … wanneer je beweert dat je hard aan het werken bent.

Sterk bezig … met collega’s tegen elkaar op te zetten.

Het duurde niet lang voordat het nieuws van hoogoplopende emoties, verwijten en verwensingen onze kant van het gebouw bereikte. Mijn chef wist ook meteen hoe de vork aan de steel zat. ‘Ik had het kunnen weten dat complimentenweek niet aan jou besteed was,’ zei ze. Ik antwoordde dat het niet mijn bedoeling was dat het zo uit de hand zou lopen. Maar zoals ik schreef in het begin: dat geloofde ze niet. Bovendien verwacht ze nu dat ik volgend jaar in maart minimaal twee weken vakantie neem. Ik ben alvast op zoek naar een ideale vakantiebestemming dan.