“Dagelijks opschrijven wat mooi was aan die dag, maakt het leven mooier.” Het stond bovenaan een artikel van Maya Toebat. Eerst was er het slechte nieuws: Het is des mensen – zo citeerde ze verschillende psychologen – onze hersenen focussen op het negatieve omdat dat ons ooit een overlevingsvoordeel gaf. Daarbij komt dat “alles wat we aandacht geven in ons brein groeit”. Het verklaarde alvast veel: de zeurkousen van deze wereld konden er niets aan doen dat ze met de dag zuurder werden.

Zoals de titel beloofde, volgde daarna het goede nieuws: Maya Toebat noteerde al geruime tijd elke avond drie dingen die haar die dag blij hadden gemaakt. Kleine dingen die haar dag kleur gaven. Zo maakte ze van dankbaarheid een “mindset”. En dat maakte haar vrolijker. Want, zo schreef ze, “door bewust dankbaar te zijn, kunnen we onze focus bijsturen en positiever in het leven staan”. ‘Jaha, zal wel,’ mompelde ik, alsof Maya mij rechtstreeks had aangesproken, ‘zo dadelijk schuift ook Phil Bosmans nog aan.’ Anderzijds, wat had ik te verliezen. Maya’s driepuntenplan had zich in mijn hoofd genesteld en liet me ook later die avond, in de auto, op weg naar de avondles, niet meer los.

Wordt het geen tijd dat je in jouw stukjes de haarbal een hoofdletter geeft, werd er in de klas geopperd. Dat vond de Meester een terechte opmerking. Tja, maar dan moest ik samen met de Haarbal ook de wederhelft hoofdletter geven. En die “hoofdletter W” had hij vooralsnog niet verdiend. Dat begreep de Meester niet zo goed. De vrouwen in mijn klas waren wel mee: die wezen Beyoncegewijs naar hun ringvinger. Put a Ring on It, neuriede er een. ‘Zie je,’ zei ik, ‘die hoofdletters liggen momenteel wat gevoelig.’ De Meester schudde het hoofd. Vast geen top drie-momentje, dacht ik.

Ik kwam thuis tegen een uur of elf. Naast een kwispelende haarbal stond de wederhelft me met een dampende tas jasmijnthee op te wachten. Wat waren ze toch lief, die twee. Ik vroeg de wederhelft naar zijn top drie van die dag. Die werd volledig door de haarbal ingevuld. Akkoord, ik had een hele dag gewerkt en was haastig naar school vertrokken. Een topdrieplaats zat er bijgevolg niet echt in. Daar kon nog wat goedgemaakt worden. Ik ging dicht tegen hem aan zitten, de tas thee tussen mijn handen geklemd, de vingers verstrengeld met het oor. Et voila, knus moment stond met stip op één.

Voor de tweede en derde plaats kon nog gestreden worden. De krant die bij het ontwaken al in de bus stak. Samen met de collega’s wat plezier kunnen maken. De zon die scheen, op weg van werk naar huis. De vers gebakken speculaas die mijn vader had gebakken. De warme thuishaven die de prozales op maandagavond is geworden… Zonder alles dood te relativeren of Phil Bosmansadept te worden; dankbaarheid  is een strategie om veerkrachtiger in het leven te staan en voor iedereen iets om uit te proberen. En nee, het leven is geen Bob Ross schilderij, een baaldag is gepermitteerd. Maar zelfs op een slechte dag kan een praline lekker smaken.

In de slaapkamer merkte ik dat de wederhelft het linnen beddengoed had vervangen door de zacht wollige flanellen dekbedovertrek. Misschien verdiende hij dan toch die hoofdletter.