Ik lees dat Cil boos is, voor de zoveelste keer. Ik ken Cil niet, althans: toch niet persoonlijk. Cil woont aan de rand van het dorp. Dat weet ik. En dat ze er alleen woont, dat weet ik ook. Haar huis ligt op een van de vaste wandelroutes van de haarbal. Ik passeer er vaak. Soms zie ik haar in de voortuin, of uit haar wagen stappen, of bij de brievenbus. Nooit zegt ze dag. Ik denk niet dat ze veel vrienden heeft. Bezoek heb ik er nog nooit gezien. Jaja: curieuze neus die ik ben, waar bemoei ik me mee.

Wel: “Cil” is niet zomaar “Cil”. Cil is heel erg actief op het sociale netwerk “Hoplr” en de Facebookgroep “Ge zijt van…”. Hierdoor is Cil, al dan niet moedwillig, een (niet aanspreekbaar) publiek figuur geworden. Cil heeft meningen, over alles en iedereen. Die meningen moeten gespuid worden, zoals een beerkar in de lente overvloedig stront uitspuwt op de uitgeputte akkerlanden. Zo sprong ze op de kar van een jager die boos was op het feit dat de bevers met hun dam een weide blank hadden gezet waardoor de konijnen en fazanten uit hun natuurlijke biotoop verdreven werden. Dit verzin ik niet. Ook was ze tegen de opwaardering van een speeltuin omdat quote: “met dat geld het gemeentebestuur beter de straat aan de rand van het dorp had heraangelegd. Want het is niet omdat er daar weinig mensen wonen, dat ze daar niet in moeten investeren”.

Cil is vast erg ongelukkig, waarschijnlijk eenzaam daarbovenop. Ter compensatie vond ze aansluiting bij de bende mopperpotten die in de dorpsbraakbarakken elke sprankel levensvreugde met een vingerknip weten te verdampen.  Je kan het zo gek niet bedenken: de komst van een kleine supermarkt, de aanleg van een fietspad, een proefproject voor een enkelrichtingstraat, de wijziging in de huisvuilophaling, de nieuwe plaats van de jaarmarkt, noem maar op: Cil en haar kompanen verzetten zich ertegen, in de meest bittere verwoordingen.

Niet dat ik me erin vastbeet, toch: ik ontwaarde na enige tijd (noem het voortschrijdend inzicht) een patroon in Cils opmerkingen. Het was weerstand tegen verandering. Vastberaden om niet mee te gaan met de stroming die de tijd is, verzet Cil zich tegen elke suggestie van vernieuwing. Ze schreeuwt haar virtuele stem schor uit vrees voor de onbekende toekomst en de onzekerheid die elke wijziging met zich mee zal brengen.

Zich vastklampend aan het verleden, vergeet Cil dat ze zelf ook ooit deel was van de verandering. Stabiliteit bestaat niet. Niet in de wereld en niet in het dorp. Ook Cils straat is ooit een eerste keer geasfalteerd, ook haar ouders zijn inwijkelingen geweest in een gehucht dat een dorp is geworden. Ook haar huis is gebouwd op wat groen was: aan de rand van het dorp, voorbij het laatste huis toen. Ook zij heeft kinderen die zich ergens gesetteld hebben en op hun beurt voetafdrukken achterlaten. Dat doen we tenslotte allemaal. Cil is er zich ongetwijfeld niet van bewust: ze wil dat alles bij het oude blijft.

Eigenlijk wilt Cil gewoon de laatste verandering zijn…