Het schrijven van een stuk waarvan ik zelfs de grote lijnen nog niet uitdacht is moeilijk. Laat het humoristisch zijn, dat zijn je beste stukken echoot er door mijn hoofd. De duimpjes omhoog. Het aantal reacties groter. Kappersbeurten, vakanties, rommelmarkten, boswandelingen, verdronken geiten. Hoe leuk het allemaal is. Ik kan me vandaag niet tot vrolijkheid dwingen. Triviaal is het. In een wereld die op stelten staat.

Een expert, aan het woord in de krant, vertelt dat er geen enkel model is waaruit de hoop gepuurd kan worden dat Oekraïne de oorlog zal winnen. Rusland, noch Oekraïne heeft een overmacht voldoende groot om de ander terug te dringen. De oorlog zal er nog jaren duren. Rusland schakelde over op een oorlogseconomie. Daar telt enkel nog het produceren van wapens en het indoctrineren van kanonnenvlees. Aan Westerse zijde worden de landen steeds terughoudender. Geen enkele regeringsleider zal bereid gevonden worden om nog jaren geld te pompen in een oorlog die niet te winnen valt. Slik.

Ondertussen op Belgische bodem. Feestvierders pissen tegen een combi: land op stelten. Zatte partijvoorzitter verkoopt racistische praat: land op stelten. Rijke politiekers die zich nog meer verrijken: land op stelten (en ondertussen alweer vergeten). Gebakkelei, opgepookt door de media, rechts en links. Politiekers die beurtelings zeggen het “gekissebis en gehakketak” beu te zijn maar een dag later gewoon weer verder redetwisten met hun concullega’s, omdat het navelstaren makkelijker is dan naar de horizon te kijken. Twaalf bladzijden tel ik in de krant. Twaalf: gewijd aan binnenlands politiek gezwets. Bullshit.

Terzelfdertijd vallen er duizend bommen op Israël. De wraak zal niet te overzien zijn. Waarom schieten die klojo’s van Hamas duizend raketten af? Ze zitten aan de knoppen maar geven geen hol om hun landgenoten. De teller tikt aan beide zijden van de grens genadeloos. Het aantal gewonden en doden stijgt er met het uur. Het leed is niet te overzien. Niet in het beloofde land, niet in Oekraïne, niet in Nagaro-Karabach (waar?), niet in Congo, Jemen, Afghanistan of Ethiopië en alle andere vergeten conflicten op aard. Lijdzaam ondergaat de bevolking er de beslissingen van een stelletje nozems die in hun fijne kantoortjes Stratego spelen. Oneerlijk is het.

“Wenst u dat de gemeente Borsbeek gefuseerd wordt met de stad Antwerpen? Ja of nee?” Kan je je inbeelden dat de burgerbevolking in die conflictgebieden iets gevraagd wordt? Kan je je het voorstellen? De inwoners van Gaza die de vraag krijgen: Wenst u dat Hamas duizend rakketen op Israël afschiet? Ja of nee? De inwoners van Rusland die de vraag krijgen: Wenst u dat Rusland overschakelt op een oorlogseconomie? Ja of nee? De inwoners van Nagaro-Karabach die de vraag krijgen: Wenst u dat Azerbeidzjan u uit uw geboorteland verjaagt? Ja of nee? Alle duimpjes naar beneden. Zucht.

Ik beloof je lezer, plechtig, op mijn communiezieltje (dat heb ik nog, ja): volgende keer krijg je een leuker stukje. Ik zeg mijn krantenabonnement op. Lees enkel nog Jommeke-strips, of Tiny. Ik kijk de volgende twee weken niet meer naar televisie, enkel nog naar Arjen Lubach en kattenfilmpjes op YouTube. Ik zal naar ABBA luisteren en naar CCR (daar word ik vrolijk van). Ik zal alleen maar lekkers en comfortfood eten (de extra kilo’s pak ik erbij, speciaal voor jou)… Mijn navel wordt het middelpunt van het universum en zo komt het goed. Ik beloof het je: het komt goed.