Mijn kapster is niet zo lang geleden bevallen. Langs deze weg wens ik haar veel geluk toe. Het heugelijke nieuws vernam ik daags voor mijn afspraak. Onder normale omstandigheden ga ik er elke vier weken naar toe. Voor die snit – die als gegoten zat – was dat een vereiste. Ze was niet duur. De kwantiteit en kwaliteit lagen mooi in balans. Iedereen gelukkig. Tot de dag van haar bericht, althans. Met de handen in het haar belde ik alle coiffeuses in het dorp af. Bij kapperszaak ‘de Vierde Generatie’ kon ik diezelfde dag al langskomen. De volgende dag ook en desgevallend alle dagen van de daaropvolgende week. Elke mogelijke alarmbel had op dat moment moeten afgaan. Ik weet het, ik had verder moeten rondbellen, maar de opluchting was groot. Heel groot.

Ik stemde in met de eerste vrije afspraak die dag. Geen uur later zat ik al in de kappersstoel, met een donkerbruin vermoeden dat de juffrouw die achter me stond de vierde generatie was. Ze bestudeerde mijn kruin met gefronste wenkbrauwen. ‘Dit is met de schaar gedaan,’ stelde ze na enige tijd vast. ‘Verwacht je van mij dat ik je ook met de schaar knip?’ Dat was een vraag die ik niet had zien aankomen in een kapperszaak. Ze zag in de spiegel de verwarring op mijn gezicht en verduidelijkte zich: ‘De tondeuse is ook een optie. Ziet u, mijn vingers zijn te dik om je korte haren nog korter te knippen.’ Ze ondersteunde haar argument door met twee vingers een knipbeweging naast mijn rechteroor te maken.

Ik stemde in met de tondeuse. Die werd gebracht door een dame van achter in de tachtig. ‘Wat heb je een prachtige dikke haardos,’ complimenteerde zij me. ‘Dank je,’ zei ik tegen de eerste generatie. ‘Die haardos mag uitgedund en de bles mag een beetje ingekort worden,’ zei ik tegen de vierde. Met de tondeuse in de hand vroeg die vierde generatie: ‘Welke stand wenst u dat ik gebruik?’ Drie overlangse pezen in mijn hals begonnen ongecontroleerd samen te trekken. ‘Excuseer?’ antwoordde ik, ‘verwacht u dat ik weet op welke lengte u die tondeuse moet instellen?’ Ze glimlachte zuur, stelde voor om hoog te beginnen en dan in “wederzijdse consensus” de goede stand te bepalen.

Ik stemde in met haar tactiek. Drie kamwissels later zaten we op een aanvaardbare lengte. De tondeuse bromde luid op mijn schedel. In een wip was ze rond. Alle haren op mijn kop exact even lang. Behalve mijn bles. Daar was ze gelukkig afgebleven. Ondertussen was ook de derde generatie erbij komen staan. Een dame van rond de veertig. Ze prees de vierde generatie met een schouderklopje. Ik zag dat ze trots was. ‘Moet er nog uitgedund worden?’ vroeg ze en duwde de vierde generatie zacht opzij.

Ik stemde in en wees naar de dikke dot haar rechtsachter. Ze begon daar met haar speciale uitdunschaar. Knip. Knip. Knip-knip. Steeds sneller. En sneller… tot ze, abrupt, ophield. ‘Uit balans,’ mompelde ze, waarna ze ongevraagd ook de linkerkant begon uit te dunnen. Snel deed ze dat en opnieuw steeds sneller. Haar handen vonden hun weg tot bij mijn bles. In extase en met een diabolische glimlach op haar mond bleef ze knippen tot er niets meer van de bles overschoot. ‘Wat doet u nu?’ riep ik uit. Ze versteende. De ontbrekende tweede generatie kwam toegesneld. Met vier bestudeerden ze mijn kop. Rechtsvoor stond er nog een bol plukje haar. Ze keken naar het dotje en fezelden wat onder elkaar. Uiteindelijk nam de tweede generatie het woord. ‘Het is geen zicht,’ zei ze en in één adem stelde ze voor om ook daar nog even de schaar in te zetten. Dat wilde ze graag zelf doen.

Ik stemde in.