‘Wat is dat?’ vraagt de kleine bezoeker. Het korte vingertje wijst naar een houten beeld op de dressoir. ‘Dat is een beeld van Boeddha,’ antwoord ik. ‘Wie is Boeddha?’ Die vraag is moeilijker. Hoe leg je in godsnaam het concept “verlichting” uit aan een zesjarige? ‘Ken je Jezus?’ vraag ik. Hij knikt. ‘Wel, Boeddha is zo’n beetje als Jezus, maar dan hélemaal aan de andere kant van de wereld.’ Hij steekt zijn vinger in de neus. Dat doet hij altijd als hij iets niet begrijpt. ‘Waarom zit hij dan hier in jouw huis?’ Ik glimlach. ‘Dit is niet dé enige Boeddha, hoor. Dit is één beeld, en zo zijn er veel meer.’ Zijn moeder is er komen bij staan. De kleine haalt zijn vinger uit de neus, loopt naar de haarbal en trekt aan zijn staart. De moeder kijkt sceptisch. Waarom koop je zoiets en waarom zet je zoiets prominent in het midden van de woonkamer? zie ik haar denken. Wel…

De reis in Thailand zat er bijna op. Na een rondreis waren we terug in Bangkok aangekomen. ‘Een souvenir… We moeten een souvenir mee naar huis,’ zei ik. De wederhelft die zijn zinnen op een frisse pint had gezet, zuchtte: ‘Wat had je in gedachten misschien?’ ‘Kom, we duiken deze winkel in,’ antwoordde ik en duwde hem een deuropening in. Met hangende schouders baande de wederhelft zich een weg tussen hopen op elkaar gestapelde brol, tot hij en ik hem zagen. Het Boeddhabeeld. We hielden halt, schouder tegen schouder. ‘Hoeveel kost hij?’ vroeg de wederhelft. ‘Het is niet geprijsd,’ constateerde ik. We waren met andere woorden aan de grillen van de verkoper overgeleverd. En als je over de duivel sprak… Ik gaf de wederhelft een stomp en knikte in de richting van een jonge winkelbediende die op ons af kwam gestesseld. Zonder het beeld nog een blik waardig te gunnen, schuifelden de wederhelft en ik verder, ongeïnteresseerd, en maakten rechtsomkeer bij een rek T-shirts, richting uitgang.

We zetten ons op een terras aan de overkant van de straat. Het was duidelijk: we wilden dat beeld, maar omdat het niet geprijsd stond, zou de verkoper kunnen vragen wat hij wilde. Wat was het waard? En wat wilde we er voor betalen? We namen alles in overweging, spraken een plafond af en klonken de glazen. Naarmate de tijd verstreek, geraakten de wederhelft en ik er steeds meer van overtuigd dat de verkoper ons ging stropen. Hij wist dat we geïnteresseerd waren. Dus bedachten we een plan. Ik zou informeren naar het beeldje dat ik heel erg graag wilde. De wederhelft zou de prijs vragen, wat lacherig reageren en doen alsof hij de winkel verliet. Ik moest daarop beginnen huilen, en de verkoper zou, overdonderd door het drama, het beeld verkopen aan de prijs die wij ervoor wilden geven.

Zo gezegd, zo gedaan. De wederhelft en ik stapten haast fluitend de winkel binnen, slenterden nonchalant voorbij de sarongs, magneten, draagtassen, houten beeldjes van allerlei en bleven uiteindelijk staan bij het Boeddhabeeld. Ik wees. De wederhelft schudde het hoofd. ‘Toe,’ zei ik op een universele smeektoon. Hij wreef zijn duim op niet mis te verstane wijze over middel- en wijsvinger. Het werkte. De verkoper kwam op ons af. ‘Kan ik helpen?’ vroeg de jonge man. ‘Graag,’ zei de wederhelft wijzend naar het beeld: ‘Hoeveel kost dat ding?’ De verkoper taxeerde ons van kop tot teen. ‘Hoeveel wil je er voor geven?’ vroeg hij. De wederhelft en ik maakten kort oogcontact. We waren het eens en gaven een onmogelijk lage prijs. ‘Vierhonderd Bath,’ antwoordden we in koor. Omgerekend: tien euro. Het afbieden kon beginnen. Hoe hoog zou zijn tegenbod zijn? De jongeman grinnikte, zei: ‘oké,’, nam het beeld mee naar zijn toonbank, wikkelde het in papier en stak het in een plastiek zakje. ‘Wil je een betaalbewijs?’ De wederhelft en ik stonden perplex. ‘Verdorie,’ siste ik. ‘Dat beeldje is geeneens tien euro waard!’ De wederhelft reageerde niet. De bergruimte achter de verkoper had zijn aandacht getrokken. Daar stonden ontelbaar vele houtsneden van identiek dezelfde Boeddha op een schab op elkaar gepropt. Onze Boeddha was industrieel seriewerk… Maar wie op het thuisfront zou dat merken?